Poedelie Poes

Ja hoor. Ze hebben een bijnaam voor me bedacht. Ik zeg bijnaam maar ik weet zeker dat zij het eerder een troetel- of koosnaam vinden. En dit is trouwens niet de eerste. Meerdere zijn inmiddels de revue gepasseerd. Ben er nog niet uit of ik het leuk vind of niet. Ze blijven in ieder geval creatief in het steeds weer verzinnen van iets nieuws. Dat waardeer ik op zich wel, het houdt ze van de straat denk ik dan maar. Als dit de manier is waarop zij hun liefde naar mij uiten vind ik alles best. En zij maar denken dat mijn leven daar leuker van wordt. Het is dat we elkaar gewoon niet begrijpen anders had ik hen ook een bijnaam gegeven.

Ik geloof dat ze soms mijn naam vergeten zijn. Dat is toch niet zo moeilijk? Die hebben ze immers zelf bedacht! De bijnaam of troetelnaam daar kan ik, met enige moeite, nog wel mee leven. Irritanter is de wijze waarop zij de troetelnaam uitspreken. Die is vaak waarvan ik denk, moet dat nou zo? Ik probeer ze dan ook heel indringend aan te kijken met een echte jij-bent-gek-blik. Dat snappen wel maar ze reageren er niet op zoals ik dat vaak van tevoren had bedacht. Nadat ze hardop constateren dat ik ze gek vind, lachen ze gewoon om. Erger, ze vinden het leuk en vermakelijk dat ik zo kijk! En in plaats van dat ze nu eens ophouden met die rare namen, niet dus. Van poedeliepoedelie, poesjeloemie, kattie, poesie tot andere rare samenvoegingen van niet bestaande woorden die op poes lijken. Alles met -ie klinkt ook veel leuker. Zelfs mijn naam. En als dat nog niet te gek is noemen ze die kleine kleine. Ja dat vind ik nog wel grappig maar als hij mij monster noemt weet ik het net niet meer. En hij maar volhouden dat dat positief is. Hoe hoger het octaaf is waarmee dit het wordt uitgesproken hoe leuker zij denken dat ik het vind.

Maak dat de kat wijs! Rare mensen.

Dit vind je denk ik ook leuk:

• De kat en het megamonster