Het is vreselijk. Echt waar ik snap niet hoe het zo ver is gekomen. Wat. Een. Drama. Hoe gaat dit ooit nog goed komen? Kan dat überhaupt nog wel? Het leed is nu toch al geschied. Toegeven is het enige wat het leed hopelijk verzacht. Nou, dat moet dan maar. Direct maar wereldwijd, op internet, dan weet direct iedereen het. Daar gaat ie dan..
Ik ben erachter gekomen dat ik niet zonder mijn telefoon kan. Zo. Dat is eruit. Niet zo erg? Toen ik hem kwijt was voelde ik pas hoe erg ik aan dat ding gehecht ben. Dat was echt erger dan ik had verwacht. Zo erg dat ik er stiekem een beetje van schrok.
Een paar uur was ik zonder mijn smartphone. Ik was hem verloren tijdens een festival: bandjes in een immens groot gebouw met vele zalen. Zou ik hem ooit terugvinden? Alles waarvoor ik hem gebruik, alle momenten flitste door mijn hoofd. Van de honderden foto’s die ik met mijn telefoon maakte, Facebook en Instagram tot de WordPress app die ik gebruik voor mijn blog om foto’s te uploaden en reacties te beantwoorden. En wat moet je dan zonder al dit moois? Ik voelde me totaal verloren. Gelukkig vond ik hem na een paar uur weer terug. Dankzij de app ‘Zoek Iphone” en de iPhone van mijn vriendinnetje vonden we hem, terwijl hij keihard piepend geluid produceerde, tijdens een concert. Zo fijn om herenigd te zijn!
Het is een tegenstrijdig gevoel. Aan de ene kant vind ik het namelijk niet kunnen dat mensen zo verslaafd zijn aan hun telefoon (dat is eigenlijk een beetje een ander verhaal, ik ben er niet aan verslaafd vooral aan gehecht) maar aan de andere kant is dat natuurlijk volledig te begrijpen. Ik bedoel, dat ding kan alles! Wat een vermaak, dolle pret! Aangezien we onszelf niet meer zo goed kunnen vermaken is dit ding een uitkomst. Facebook, Twitter, WhatsApp, filmpjes, muziekjes en foto’s maken oh en hij kan ook nog bellen. Helemaal ideaal natuurlijk. Vooral als je vertraging hebt met de trein en als je dan de taxi (lees iemand met een auto) wilt bellen. Ik vraag me trouwens af of de smartphone er niet voor heeft gezorgd dat wij ons niet meer zelf kunnen vermaken, we zijn volgens mij gewoon lui geworden en grijpen dan maar snel naar de telefoon.
Zou jij je, stiekem, ook zo onthand voelen zonder telefoon als je hem voor langere tijd kwijt bent?
Door Melle 
Nou ja, aangezien we toch zo eerlijk zijn: ik heb er nog geeneen. Ik leef nog lang en gelukkig met mijn oude telefoon, waar ik niet eens muziek op kan luisteren! Maar, maar, maar… hij is nu al bijna 5 jaar oud, en ik móet een nieuwe *snikt zachtjes*
Misschien dat ik over een maand je blog nog maar eens moet lezen, en kijken of ik dan ook getransformeerd ben in een verslaafde *nee, nee, nee!*
Haha! 😀 Ik ben benieuwd! En ik vind dat je best een beetje trots mag zijn dat je er nog niet eentje hebt.
Jaaaa verslaafd? Enorm. Tegenwoordig is mijn mobiel om 5 uur smiddags al leeg… en ik ben er nog niet aan gewend om altijd mijn oplader bij mij te hebben, wat betekent dat net tegen de tijd dat je met mensen wilt afspreken je telefoon je in de steek laat.. Nu heeft gisteren het konijn van mijn huisgenoot ook nog eens de kabel van mijn oplader stuk gebeten…. In 1 knaag doormidden. Nu maar doekoes uitgeven om een nieuwe te kopen. Ik hoop dat ik ook een nieuwe accu kan kopen.
Ohw jee wat een drama! Ik weet wat je doormaakt 😉 Als je niet thuis bent en toch je telefoon wilt opladen, misschien is dit dan iets voor je.